Walka szermiercza na zawodach odbywa się na planszy wykonanej zazwyczaj z metalu. Ma ona długość 14 metrów, szerokość może wahać się od 1,5 do 2 metrów. W połowie planszy znajduje się aparat elektryczny rejestrujący trafienia i narysowana jest linia środkowa, po obu jej stronach w odległości 2 metrów od niej linie wyjściowe, na których zawodnicy rozpoczynają walkę, po kolejnych 3 metrach z każdej strony znajdują się linie ostrzegawcza, a po następnych 2 metrach linie końcowe. Opuszczenie planszy za linią końcową obiema nogami skutkuje dodaniem trafienia przeciwnikowi. (Morys M, 2006)
W pierwszej fazie turnieju (faza grupowa) zawodnicy zostają podzieleni na grupy 6-ścio lub 7-mio osobowe i prowadzą walki w systemie każdy z każdym do 5 trafień, ale maksymalnie przez 3 minuty. Jeżeli czas upłynie walka zostaje zakończona z obecnym wynikiem, jeżeli natomiast zdarza się remis, to następuje dodatkowa minuta tzw. „priorytet”. Jeżeli w jego trakcie nie zostanie zadane pojedyncze trafienie, to zwycięzcą walki zostaje osoba, która przed rozpoczęciem „priorytetu” została wylosowana przez aparat. Druga faza turnieju to tzw. „walki pucharowe”. W kategorii seniorów toczą się one do 15 trafień, ale maksymalnie 3 x 3 minuty z minutową przerwą po każdej rundzie. W przypadku remisu obowiązuje wyżej opisana zasada „priorytetu” (Składanowska K, 1998, Morys M, 2006).
Bronie współcześnie używane w szermierce sportowej mają podobną budowę – wszystkie składają się z brzeszczotu (klingi) i rękojeści czyli kosza i uchwytu. Różnią się między sobą budową klingi, wagą, długością, sposobem zadawania trafień, polem trafienia oraz sposobem przyznawania punktów.
Szpada to broń kolna, której maksymalna długość to 110 cm. Posiada duży kosz zasłaniający dłoń, a klinga ma przekrój w kształcie litery V. Trafienia pchnięciami można zadać w całe ciało, a w przypadku trafienia jednoczesnego obaj zawodnicy otrzymują zaliczone trafienie (Kamilla Składanowska 1998, Michał Morys 2006).
Floret jest bronią kolną o maksymalnej długości 110 cm, którego kosz jest mniejszy od szpadowego, a klinga w przekroju jest prostokątna. Trafienia można zadać pchnięciami tylko w tułów przeciwnika, na który założona jest specjalna metalizowana kamizelka (Składanowska K. 1998, Morys M, 2006)
Szabla jest jedyną bronią sieczno – kolną, a więc dopuszczalne są nie tylko pchnięcia ale i cięcia. Polem trafienia jest ciało przeciwnika od pasa w górę. Długość szabli to maksymalnie 88 cm, klinga ma przekrój litery Y a kosz kształt kabłąka (Składanowska K. 1998, Morys M. 2006).
Zarówno w szabli jak i we florecie nie można zaliczyć trafienia obu zawodnikom. W przypadku trafienia jednoczesnego sędzia stosuje tzw. konwencję czyli zasady przejmowania pierwszeństwa do zadania trafienia (Składanowska K. 1998).
Fragment pracy magisterskiej mgr Angelika Marszołek, AWF Katowice, 2016:
